Η ανταγωνιστική παρουσία του Παναθηναϊκού στο τουρνουά ANGT δείχνει πως η ενίσχυση από το εξωτερικό και ο εκσυγχρονισμός των κανονισμών, αποτελούν επιτακτική ανάγκη για το ελληνικό μπάσκετ 

Οι αγώνες του Παναθηναϊκού τις πρώτες δύο ημέρες του τουρνουά ANGT απέναντι στην Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ Μαδρίτης ήρθαν να δείξουν πως το ελληνικό μπάσκετ μάχεται με… σφεντόνες και πέτρες απέναντι σε όπλα τελευταίας τεχνολογίας. Ακόμα και ο τελευταίος ρομαντικός που παρακολούθησε τα παιχνίδια των πιτσιρικάδων στο περιθώριο του φάιναλ-φορ, καταλαβαίνει πως η αθλητικότητα και η ταχύτητα έχουν επιβάλει την κυριαρχία τους σε όλα τα επίπεδα (και) στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως επίσης ότι το μπασκετικό IQ που ανέκαθεν χαρακτήριζε την Ελληνική μπασκετική φυλή, δεν είναι πλέον αρκετό. 

Στον αγώνα της πρεμιέρας, οι «μπλαουγκράνα» είχαν στο αρχικό τους σχήμα έναν Λιθουανό (Γιακουτσιόνις), έναν Ιταλό με αφρικανική καταγωγή (Σαρ) κι έναν Σενεγαλέζο. Ο μόνος λόγος που ξεκίνησαν δύο Ισπανούς ήταν γιατί ο Ελβετοκαμερουνέζος Νταγιάν Νέσα ήταν τραυματίας. Η βασική πεντάδα της εφηβικής dream team που έχει δημιουργήσει η Ρεάλ, αποτελείτο από έναν Σλοβένο (Βίντε), έναν Ρώσο (Ντέμιν), έναν Σέρβο (Μποσνιάκοβιτς) κι έναν Σενεγαλέζο (Ντιανέ). 

To “αγκάθι” των γηγενών

Αν αυτές οι δύο ομάδες είχαν μόνο γηγενείς παίκτες, το πιθανότερο είναι πως ο Παναθηναϊκός θα είχε πετύχει δύο νίκες. Από πλευράς τακτικής, οι «πράσινοι» ήταν άρτια προετοιμασμένοι και έδειξαν να υπερτερούν. Πως, όμως, να κερδίσουν αυτές τις ομάδες, όταν τα περισσότερα παιδιά τους, μοιάζουν σαν να μάχονται εναντίον γιγάντων; 

Και στο τρίτο του παιχνίδι, το «τριφύλλι» πάλι είχε εξαιρετική παρουσία, αλλά ηττήθηκε από τον Ερυθρό Αστέρα, για έναν επιπρόσθετο λόγο: Ο καλύτερος του παίκτης, ο Νίκολα Τόπιτς (γιος του παλιού διεθνούς Μιλένκο ο οποίος έπαιξε και στο Ρέθυμνο) είναι… μπασκετικά κανονικός άντρας, διότι του επιτρέπεται να έχει διπλό δελτίο και να αγωνίζεται στην σερβική Λίγκα με την ΟΚΚ. Σαμοντούροφ και Αβδάλας παραμένουν “παιδιά”, γιατί φέτος δεν αγωνίστηκαν απέναντι σε άνδρες, καθώς ως ανήλικοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν διπλό δελτίο για να παίξουν στο Μαρούσι (ή σε άλλη ομάδα της Α2). 

Μονόδρομος οι “εισαγωγές”

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με χαμηλό μέσο όρο ύψους και δεν γίνεται να διαφοροποιήσουμε το DNA μας. Μπορούμε, όμως, να «εισάγουμε» από το εξωτερικό, όπως κάνουν πλέον σε όλη την Ευρώπη, 

Οι Ισπανοί το πράττουν χρόνια, το ίδιο και οι Ιταλοί, οι δε Γάλλοι είναι εκτός συναγωνισμού, καθώς η πλειοψηφία των παιδιών προέρχονται είτε από οικογένειες μεταναστών, είτε απευθείας από τις (παλιές τους) αποικίες. Για να χρησιμοποιήσουμε ένα πιο κοντινό (σε μας) παράδειγμα, στην Σερβία οι ομάδες έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν δύο ξένους παίκτες σε κάθε κατηγορία μικρής ηλικίας, ενώ όπως αναλύσαμε στην περίπτωση του Τόπιτς, έχουν εκσυγχρονίσει τους κανονισμούς τους.   

Στην χώρα μας υπάρχει καλή τεχνογνωσία και οργάνωση. Οι προπονητές στις υποδομές δίνουν μεγάλη έμφαση στην τακτική, στις λεπτομέρειες του ομαδικού παιχνιδιού, αλλά και των ατομικών χαρακτηριστικών κάθε παίκτη, όπως επίσης και στο σκάουτινγκ. Το απέδειξε ο Παναθηναϊκός στο Κάουνας. 

Στην Γαλλία που έχει μια ανεξάντλητη δεξαμενή ταλέντου, παιδιά που έχουν εκπληκτικά αθλητικά προσόντα, σε κάποιες περιπτώσεις δεν κατέχουν ούτε τα βασικά του αθλήματος. 

“Κλειδί” οι μάνατζερ

Παράλληλα οι Έλληνες ατζέντηδες είναι πολύ ισχυροί στην ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) σκηνή του μπάσκετ και έχουν το δίκτυο ώστε να φέρουν ταλέντα πρώτου επιπέδου. Όποιος πιστεύει πως η οργάνωση και οι άρτιες εγκαταστάσεις συλλόγων όπως η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ αποτελούν τον βασικό λόγο που τα καλύτερα prospects απ’ όλο τον κόσμο (πλην Αμερικής) καταλήγουν σε αυτές, κάνει λάθος. Οι εξαιρετικές τους διασυνδέσεις με εκπροσώπους παικτών είναι ο καθοριστικότερος παράγοντας και από την στιγμή που στην Ελλάδα δεν υπάρχει η ίδια ελευθερία με τις προηγμένες μπασκετικές χώρες στην χρησιμοποίηση μη γηγενών παικτών, είναι απολύτως λογικό, η χώρα μας να μένει στο περιθώριο. 

Επί της ουσίας, οι μόνοι μη Έλληνες στους οποίους έχει επιτραπεί η παρουσία τα τελευταία 15 χρόνια είναι ο Σάσα Βεζένκοφ και ο Αλεξέι Ποκουσέφσκι, η εντυπωσιακή πρόοδος των οποίων, θα μπορούσε να μετατραπεί σε «σημαία» διαφήμισης για την εξελεγκτική μας διαδικασία. Ο Μανώλης Παπαμακάριος που έχει παίξει στην ACB και έχει βιώσει την αφομοίωση στο ισπανικό μπάσκετ, παικτών όπως ο Βραζιλιάνος Ραούλ Νέτο (στην Τζιπουζκόια), ή ο Σενεγαλέζος Μούσα Ντιανέ (στην Φουενλαμπράδα) τόνισε το βράδυ της Τρίτης (23/5) στην εκπομπή Pick N Roll της Cosmote, πως η παρουσία τους μόνο καλό έκανε στα γηγενή ταλαντούχα παιδιά. Πρόσθεσε δε πως το ίδιο είχε συμβεί και σε αυτόν, όταν είχε συμπαίκτη στο Περιστέρι τον Μίλαν Γκούροβιτς. 

Η νέα διοίκηση της ομοσπονδίας είναι σαφώς πιο εξωστρεφής σε σχέση με την προηγούμενη και κάνει αρκετές κινήσεις προς την σωστή κατεύθυνση. Το θέμα των ξένων παικτών (υψηλού επιπέδου) στις μικρές ηλικίες πρέπει να εξεταστεί και να διαπιστωθεί σε ποιο βαθμό, πρέπει να ακολουθήσουμε (ως ελληνικό μπάσκετ) ότι συμβαίνει σε όλες τις προηγμένες χώρες του αθλήματος. 

ΥΓ: Στο τουρνουά ANGT εκτός από τα παιδιά του Παναθηναϊκού, εκπροσωπηθήκαμε και από δύο ταλαντούχους Έλληνες διαιτητές. Ο Γιάννης Τηγάνης έπαιξε στον τελικό, ενώ ο Τζαννής Αγραφιώτης που είχε σφυρίξει στον περσινό τελικό του Βελιγραδίου, έδωσε το «παρών» για δεύτερη συνεχή χρονιά. Εξαιρετική και ταυτόχρονα σημαντική η παρουσία τους, καθώς και η διαιτησία χρειάζεται νέο αίμα. 

ΥΓ2: Με εξαίρεση τους Έλληνες ατζέντηδες και δημοσιογράφους, οι παράγοντες του Ελληνικού μπάσκετ έλαμψαν δια της απουσίας τους στο ANGT. Γιατί έπρεπε να το παρακολουθήσουν; Μα φυσικά διότι σε αυτό παίρνουν μέρος ταλέντα που μπορούν να παίξουν από το ΝΒΑ, ως την Α2 Ελλάδας. Μια εκ του σύνεγγυς ματιά για να διαπιστώσει κανείς το επίπεδο τους και να ξεκινήσει τις επαφές, ώστε είτε τώρα, είτε στο μέλλον να τον εντάξει στην ομάδα του, δεν κοστίζει τίποτα…